Guur

fullsizeoutput_1163

Het balkonleven – Vette oogst

Hoe het met de Albert Heijn Moestuintjes is? Grappig dat je dat vraagt, want ik heb toevallig gisteren geoogst. De bak zat vol groen blad en dat beloofde wat.

Eén hele radijs!

Desalniettemin met smaak ge-hap-slik-weg-d.

Daily Walk – De fontein

Of ik nog even mee een rondje park ga doen, vraagt Erik. Het is met 16 graden en een zacht zonnetje best lekker en we kijken naar de voetballende jongeren en spelende kinderen. We volgen de eenden, kippen en kuikentjes en blijven op de brug staan en turen naar het water.

Wat is dat?

En dan zien we het ineens.

Een nest onder een paraplu van kletterend water, hoe slim!
‘En wat is het?’ vraagt Erik die me overhoort nadat hij al weken geduldig de namen van watervogels heeft herhaald en ik ze tot voor kort niet kon onthouden. Even denken, een waterhoen heeft een rode snavel. De fuut heeft een kuifje.
‘Dit is een meerkoet,’ zeg ik. Een genietende meerkoet.

En ik, ondanks alles, of juist vanwege alles (de kwetsbaarheid van het leven, red.) geniet ook.

Link

De Meerkoet op vogelbescherming.nl

Daily Walk – Ontspanning

Wat een heerlijke dag gisteren. Door de warmte leek iedereen zijn kans te grijpen om het even wat rustiger aan te doen. Zo hadden we in het park overdag de gezellige groepjes, de lui liggende boeklezer en de eenzame overdenker.

’s Avonds was het park de locatie voor verboden barbecues en hangmatje, boompje, beestje.

En ik, ik had ineens een hernieuwde drijfveer voor mijn toch al fijne wandelingetjes.

Plezier met Pokémon Go

Al een week of twee zag ik weer veel onbekende jongeren op hun telefoon staren in ons kleine straatje, hangend op hun fiets of half leunend op een skateboard. ‘Pokémon, zeker?’ vroeg ik terwijl mijn hart een sprongetje maakte. Ik had gelijk. Blijkbaar was er in onze buurt opnieuw een virtuele stop waar iets voor het spel te halen viel.

Enthousiast dacht ik terug aan twee jaar geleden toen ik ook deelnam aan de hype. Tot dan kende ik die rare Pokémons niet echt; het had me in mijn jongere jaren nooit geboeid. Maar het is nooit te laat en zo kreeg de game me in 2016 te pakken. Ik koester alsnog kinderlijk fijne herinneringen aan die mooie zomer waarin ik veel op pad ging en ook een paar heerlijke avonden op een bankje in het park doorbracht met voormalig stiefzoon Sem.

165 Kilometer beestjes vangen

Toch eens op mijn iPhone kijken, dacht ik gisteravond, zoekend naar de app. Hij bleek er nog op te staan en ik zag een jonger, digitaal alter ego met lievelingsbeestje Eevee op de schouder. Ga je mee, Eevee, zei ik overdreven articulerend tegen het scherm dat niet antwoordde. (*Slaat nog net niet op de bovenbenen*) Gaat ie mee? Ja? Gaat ie mee?

Ik snuffelde in het menu en herinnerde me een van de leukste opties: door in het echte leven afstanden te lopen kon en kun je eieren uitbroeden, met al dan niet zeldzame monstertjes tot gevolg. Verbaasd zag ik dat de kilometerteller destijds op 165,5 was blijven staan. Wow. En tegen de losers die me toen voor gek verklaarden: spelenderwijs, ja! Nog één goede zomer en ik doe mijn avatar atletisch eer aan.

Óp naar level 22! Kijk toch eens wat ik onderweg zoal tegenkom. Zie toch eens hoe lief:

Kippig koekeloeren

Het valt alleen niet mee, dat getuur op het kleine telefoonscherm. Ik vertik het om mijn leesbril mee te nemen, ik ben daar gek. Op het puntje van mijn neus zeker, om nog een beetje te zien waar ik loop en enigszins veilig rond te hobbelen. De telefoon trilt wel als Eevee en mijn alter ego iets vinden en dan tik, mep en schuif ik gewoon in het wilde weg op dat mobieltje. Zo vang en verzamel ik een vredelievend leger bij elkaar, toch weer helemaal in de ban en onder de indruk. Afgelopen nacht heb ik zelfs over Eevee gedroomd, op dit moment mijn enige Pokémonvriend(in). Waar ik ging, ging Eevee. (*Slaat op de bovenbenen*) Gaat ie mee dan? Ja? Gaat ie mee?

Van balkon naar boerderij

Lente. Heerlijk wanneer de zon schijnt en ik op mijn balkon(s) met koffie aan een tafeltje kan zitten. Wanneer gezaaide plantjes opkomen en de favoriete roze geraniums al vóór het verpotten weer bloeien, de mooie lieverdjes. Je ziet mij niet snel gelukkiger. Dacht ik.

De Boerderij

Tot ik door vrienden werd uitgenodigd om weer eens mee naar De Boerderij te gaan: een gezellig pand met twee honden, een paar paarden, een ruime kas en een grote lap grond.

Ik zou hier best willen wonen. Met een mooie moestuin en leuke kippen. Met een droogmolen vol wapperend wasgoed naast de kersenboom en met roze rubberen laarzen. Ja, ik zou hier wel aarden. Met een stuk of vijf katten en een fobie voor muizen. Met alle geurige, vers geplukte kruiden. Met talrijke boeken en weinig tv. Met zwart omrande nagels. En behalve koffie, eeuwige kopjes brandnetelthee.

(Wordt vervolgd)

Daily walk – Eindelijk lente!

Achter de geraniums

Ik ben gisteren pas begonnen met het zaad van Albert Heijn. Nou ja, niet van Albert zelf, maar van de Moestuintjes natuurlijk. Het warme weer laat ook nog even op zich wachten, dus misschien is het nog niet te laat.

Omdat ik geen zin heb om wortels te kweken, – ik moet daarbij altijd denken aan de wortelvlieg – besloot ik de overgebleven kartonnen bakjes te gebruiken voor een experiment met zaadjes van een ouderwetse geranium.

Roze geluk

Twee jaar geleden kocht ik namelijk in een gezellig plantenwinkeltje voor een habbekrats drie roze geraniums. Twee voor mijn balkon en eentje voor een leuke buurvrouw. Burgerlijk of niet, het voelde best hip. Wat waren ze vrolijk en wat bloeiden ze lang!

Vorig jaar probeerde ik na de winterrust een stek te maken van een bladsteel. Dat leverde tot mijn verbazing snel een nieuwe kleurrijke plant op.

Aan het eind van het seizoen bespeurde ik scheuten waarvan ik dacht dat er zaad in gevormd werd, maar dat wist ik niet zeker. Hop, in een envelop met die dingen, ik zou het in 2018 wel zien. Misschien kon ik zelfs alle geïnteresseerde buurtbewoners die zich gemeld hadden, 50+ of niet (qua leeftijd, niet qua aantal), wel van wat roze geluk voorzien.

Mary Poppins

En inderdaad, tussen de gedroogde plantendelen zaten verrassend veel zaadjes met witte pluimpjes eraan. Een beetje het Mary Poppins paraplu-idee zoals ook bij paardenbloemzaad: gone with the wind. Wat zit de natuur toch knap in elkaar en wat is het toch leuk om dat als eeuwige newbie steeds weer te ontdekken.

Zo’n fleurige geranium of geneeskrachtige paardenbloem wordt door de wind alleen nooit richting mijn balkon geblazen. Sterker nog: de simpele, niet uit te roeien en door mij gewilde pluizenbol wil helemaal niet groeien bij mij.
Misschien omdat mij op ander gebied al genoeg leuks komt aangewaaid.

De regenboog

Omdat de zon vanmiddag zo lekker scheen, besloot ik een rondje te gaan lopen. Telefoon in mijn broekzak, oortjes in, podcast aan en lekker luisterend om me heen kijken zonder ergens aan te denken. Ik houd ervan.

De zon verlichtte de waterstralen van de fontein in het park en ik werd er net als veel anderen naartoe getrokken.

Ik was ook niet de enige met de camera van de telefoon in de hand, al probeerde ik meer te kijken dan te klikken. Genietend vervolgde ik mijn ronde en ik werd zoals vaker overvallen door een geluksgevoel. Niks zo fijn als het met jezelf en je omgeving te kunnen vinden.

Op de terugweg, aan de andere kant van de vijver, slaakte ik een zuchtje en mompelde een dank je wel. Geen idee aan wie. Het universum, denk ik.
Een bedankje voor deze fijne dag. Voor de verwarmende zon. De ontluikende lente. En vooral voor de vermoedelijk gelukbrengende regenboog.

Tot morgen, mooie wereld. Dan kom ik weer kijken.

Link

Een regenboog

Weekend: reizen met het Boekenweekgeschenk

Stay Positive. Het label op de muts van een vrouw voor me in de bus was spot on. Wat een koude dag eind maart, een paar dagen voordat de lente begint!

Ik zat gisteren niet alleen in de bus, maar maakte ook een gratis treinreis met mijn volle bibliotheektas en het Boekenweekgeschenk. Dat laatste als vervangend vervoersbewijs.

Griet op de Beeck

Het boekje ‘Gezien de feiten’ heeft forse kritiek gehad, begrijp ik. Negatieve recensies zonder sterren volgens nieuwssite Nu.nl. Maar er zijn her en der ook enthousiaste tegengeluiden te vinden en Op de Beeck zelf zegt in een reactie de betreffende recensies liever niet te lezen. Tegen de NOS zegt ze te begrijpen wat bepaalde recensenten willen en voegt eraan toe dat ze ‘radicaal trouw’ aan zichzelf wil blijven. Citaat van nos.nl:

‘Ik ben in mijn leven genoeg mensen tegengekomen die vonden dat ik niet mocht zijn wie ik was.’

Haar woorden raken me. Applaus!
Griet’s werkje ligt bovenop mijn leesstapel, dus ik heb nog geen oordeel over de inhoud. Wel heb ik bewondering voor een ieder die iets goeds en moois probeert neer te zetten in zo’n dun boekje. En of dat geslaagd is, maakt elke lezer wat mij betreft voor zichzelf uit.

De hoofdconducteur

Leuk dat er in het artikel van de NOS ook een boekminnende conducteur aan het woord komt. Die – toevallig – zelf jarenlang in een boekenwinkel heeft gewerkt, maar dankzij de crisis een carrièreswitch heeft moeten maken en nu lezende reizigers vakkundig aanspreekt. Hoe mooi.

Hulde aan Griet en hulde aan de betreffende hoofdconducteur. Laten we ons volgende leeswerk weer eens in een fysieke boekwinkel gaan uitzoeken. Er zijn er niet veel meer. Het boek dat ik afgelopen week online bestelde, houd je van me tegoed. En vandaag even geen link naar bol.com op mijn blog.

Stay positive.

Weekend: thee en Netflix

Wat een verschil met de sneeuw van vorige week en wat hoopvol en vrolijk, al dat nieuwe leven in het park. Fijn om eerst even een frisse neus te halen en de benen te strekken op zondagmiddag, anders heb ik toch geen rust voor een boek. Of nog ontspannender: iets leuks op tv.

Netflix

Ik zag gisteren ineens een gezellige serie tussen de titels op Netflix staan: Poh & Co. Twee seizoenen waarin actieve Poh Ling Yeow, bekend van onder andere het kookprogramma Masterchef Australië, op een vrolijke en inspirerende manier kookt; boerderijen, huizen en bedrijven bezoekt; familie ontvangt; kunst creëert; met vrienden op een boerenmarkt staat en met haar man aan een groot moestuinproject begint.

Zo zat ik een fijne zondagmiddag te beleven, met een kop thee en een notitieblok bij de hand. Lekker meeschrijven bij een grappig verkoudheidsrecept:

Gooi wat ongepelde, maar schone stukken gember in een vijzel en stamp ze een beetje fijn. Laat de stukjes minimaal tien minuten in een pannetje water koken, voeg wat suiker toe en een ei. Giet de ‘thee’ in een mok.

Mijn verwarmende thee van dat moment: een glas kokend water met daarin een zakje citroenmelisse, een stukje gedroogde sinaasappelschil en een kwart theelepeltje gemberpoeder. Lekker, man.

Buut vrij

En al nippend en genietend, leefde ik mee met Poh en Co en al hun plannen en probeersels. Op Poh’s wensenlijstje staan nog kippen voor in de tuin. Kijk, ook daar kan ik me in vinden. Ik had ‘de mijne’ even daarvoor in het park nog verstoppertje zien spelen.

Ik vind het nu al jammer dat Poh & Co straks afgelopen is. Maar met een schuin oog zag ik gelukkig dat Netflix nog vergelijkbaar leuks heeft, namelijk een serie met BBC-man Monty Don: Big Dreams, Small Spaces. Óp naar het volgende weekend!

Wat heb jíj eigenlijk gedaan?